Verslaggever: Stef Renkens
Drie oude knarren (de één al wat ouder dan de andere) trokken tijdens het Paasweekend naar het Saarland (in Duitsland) om daar deel te nemen aan het “1. Merziger Osteropen”. Of in het Nederlands: “het Eerste Open Paastornooi van Merzig”. Google Maps leert dat Merzig halverwege tussen Trier en Saarbrücken ligt.
De schaakclub van het stadje Merzig is zelf ook bescheiden van omvang. Dat belette de club niet om een degelijk evenement te organizeren, in een gemütliche sfeer. Het tornooi telde een tachtigtal deelnemers, bijna allen van clubs uit de streek. De drie uit Leuven (Wim, Bert en Stef) behoorden tot de weinige exoten. De kwaliteit van het deelnemersveld oogde eerder bescheiden, helemaal op maat van de drie Leuvense deelnemers.
“It is hardly possible to be fully focused for an entire game, for four to six hours. The power of our brain strongly decreases after about two hours. As we age, this time span becomes shorter.” (uit: Werner Schweitzer, Mental Toughness in Chess, New in Chess publ., 2020).
Het citaat hierboven was wel erg op mij van toepassing. Ik eindigde op 50%, teleurstellend, want tegen matige (vaak jeugdige) tegenstanders. Elke partij had ik nochtans, voor mijn niveau, meer dan degelijk opgezet, en telkens weer maakte ik tijdens de eerste vijfendertig zetten geen enkele noemenswaardige fout. Dat zegt toch de Lichess versie van Stockfish, als ik mijn partijen door een snelle analyse jaag. Helaas was de partij dan niet altijd afgelopen. Telkens dit het geval was, en er dus nog wat te spelen viel, tastte ik erbarmelijk mis.
Mijn “prestatie” tijdens de ronde vier betekende op dat .vlak een “hoogtepunt”. Bij de onderstaande stelling waren we al aanbeland bij zet achtenveertig. Na een onnauwkeurigheid van wit op het einde van de opening had ik een gezonde pion gewonnen, en had ik deze met degelijk spel behouden.
Nog even klaar kijken en de buit was binnen.
Dacht ik.
Want toen gebeurde dit.
Wit: Sascha Hollinger (1445)
Zwart: Stef Renkens (1629)
1. Merziger Osteropen, ronde 4
Zwart aan zet.
Helpmat in twee.
Zie jij het? (ik zag het niet)
Ziehier de “oplossing”: 48. … Ke2 49. Te5+ Kf3 50. Te3 mat
Het ergste is nog dat de hele tijd die wit uittrok om zijn matzet dubbel te checken, ik niet doorhad wat ik had aangevangen. Total brain failure.
“Es tut mir Leit. Sie hatten dieses Spiel gewinnen sollen,” zei mijn beminnelijke tegenstander. Ik hield er een slapeloze nacht aan over.
Misschien moet ik het advies van Werner Schweitzer in acht nemen: “Ideally, after about 90 or 120 minutes, take a longer relaxation break of seven to ten minutes. After this break, give your brain three to five minutes to get back to ‘operating temperature’ before making new decisions.“
Gelukkig waren daar Bert en Wim, zodat we met elkaar ons wedervaren konden delen.
Bert speelde een gelijkmatig tornooi, en kwam ook uit op 50%. Het siert hem dat hij eigenlijk nog wat beter had willen doen. Toch denk ik dat hij tevreden mag terugblikken.
Wim deed slechts vijf ronden mee. Ronde drie en vier liet hij links liggen, om even over en weer te gaan om vrouw en kinderen te vereren met een verrassingsbezoek, want die waren toevallig in de buurt (*). Hij eindigde, inclusief twee bye halve punten, met drie op zeven.
Alle uitslagen zijn terug te vinden op Chess-Results.
Laten we zeggen dat het tornooi van Merzig voor ons een goede opwarmer was op de volgende grote clash, het Limburg Open in Maastricht. Maar nu eerst nog de finale van de interclubs.
Ondertussen weten we in Merzig een goed Turks restaurant, was de prijs/kwaliteitverhouding van ons hotel uitstekend, en weten we dat het Brauhaus naast het hotel lekkere burgers serveert. Die kennis zal ons nog van pas komen, want: Wir kommen wieder!
(*) Euhm, neen, eigenlijk niet echt in de buurt. Verder uit de buurt dan James Keppens, die terzelfdertijd een tornooi in de Vogezen speelde.