Met ploeg 4 trokken we voor de eerste ronde naar Turnhout. Daar troffen we een ploeg die bestond uit 3 jonge broers, aangevoerd door een meer ervaren speler. Qua elo staken we boven de jonge snaken uit, maar vroeg of laat valt iedereen ten prooi aan het gif dat ondergeklasseerde jeugdspelers heet, dus het werd sowieso uitkijken geblazen.

Dat bleek nu niet anders, want de oudere broers maakten komaf met Dirk en Boris. Dirk speelde naar eigen zeggen een overhaaste zet die tot stukverlies leidde. Wat er bij Boris juist gebeurd is, weet ik niet. Hij stond nochtans royaal voor op de klok in een gecompliceerde stelling, maar misschien ging het daar ook iets te snel. 2-0 voor de thuisploeg dus.

Bart stond op het laatste bord een pion voor, maar zijn tegenstander had het loperpaar in ruil hiervoor en het leek niet eenvoudig om dit tot winst te brengen.

Mijn tegenstander was ondertussen hoopvol begonnen aan een reeks van remisevoorstellen, in een poging om de ploegwinst veilig te stellen. De stelling was effectief gelijk, en het was voor mij blitzen om de veertigste zet te halen, maar het spreekt voor zich dat ik in deze situatie geen remise kon toestaan. Des te meer werd dit het geval nadat Barts tegenstander toch ergens tactisch de mist in ging en Bart zo de 2-1 kon scoren.

Ik speelde nu in een poging om nog een punt uit de brand te slepen, ondertussen op het enige nog actieve bord in de zaal. En kijk, het grinden loonde de moeite, want in het eindspel liet mijn tegenstander een steek vallen waarvan hij zelf snel inzag dat de gevolgen fataal waren en terstond opgaf.

Geen simpele eerste ronde, maar toch een eerste punt binnen.